Wytrzymałość kręgosłupa

Wytrzymałość kręgosłupa jest odwrotnie proporcjonalna do czasu trwania obciążenia. Jeśli kręgosłup jest narażony na nieprzerwane obciążenie, to sztywność tkanek zwiększa się i wytrzymałość na uszkodzenie się zmniejsza. Podobne skutki „odkształcające” są wytwarzane przez drgania. Kiedy wzrost obciążenia jest gwałtowny i kręgosłup jest narażony na gwałtowne drgania, wtedy jego odporność na uraz może być zmniejszona w porównaniu ze wskaźnikiem wzrostu odporności podczas normalnej dowolnej czynności. Prawdopodobnie przy gwałtownych drganiach jest zbyt mało czasu, aby kręgosłup mógł przystosować się fizjologicznie, gdyż w sytuacjach nieoczekiwanych, np. w czasie wypadku, czas reakcji jest zbyt krótki.

Badania elektromiograficzne nad optymalnym obciążeniem kręgosłupa przy dźwiganiu ciężarów wykazywały, że około 70% maksymalnej siły skurczu izomet- rycznego mięśni grzbietu powinno być granicą obciążenia przy jednorazowym i krótkotrwałym podnoszeniu ciężarów. Jeżeli podnoszenie ciężarów ma być powtarzane w rytmie 10-30/min, to nie należy przekraczać 40-50% siły skurczu izometrycznego, a dla dźwigania dłuższego, np. przez okres ok. 1 min, wartość siły należy obniżyć do 30-35% siły maksymalnej.

Energia jest rozpraszana w odkształcających się tkankach podczas ruchu w wyniku wytwarzania się ciepła. Im sztywniejsze są tkanki, tym więcej energii może być rozproszonej, a co za tym idzie, tym większe jest prawdopodobieństwo urazu (np. u osób starszych). Prawdopodobnie istnieje optymalny wskaźnik wzrostu obciążenia i optymalny czas trwania obciążenia, ale nie zostały one określone drogą eksperymentu.

Rdzeń kręgowy i nerwy ogona końskiego poruszają się swobodnie w stosunku do kanału kręgowego w czasie zginania i prostowania – ruchy coraz rozleglejsze w miarę oddalania od czaszki. Luźno przebiegające nerwy ogona końskiego nie powinny ulegać zbytniemu naprężeniu nawet w krańcowym zgięciu i wyproście