Układ limbiczny – dalszy ciąg

Wyniki stymulacji oraz uszkodzeń ośrodków seksualnych w podwzgórzu świadczą o tym, że podlegają one nadrzędnym wpływom, pochodzącym z wyższych pięter układu nerwowego, a przede wszystkim z układu limbicznego. Wiele doświadczeń przemawia za tym, że stymulacja różnych obszarów wchodzących w skład układu limbicznego wzmaga silę popędu seksualnego, wywołuje erekcję, a nawet orgazm, natomiast uszkodzenie innych obszarów wiedzie zwykle do hiperseksualności, a nawet do dewiacyjnych zachowań seksualnych. Ma to miejsce zwłaszcza przy uszkodzeniach ciała migdałowatego oraz przylegającego do niego płata skroniowego. Rzadziej obserwuje się objawy obniżenia się aktywności seksualnej po uszkodzeniu niektórych struktur układu limbicznego. Oprócz wpływu regulacyjnego na seksualność, wywieranego w fazie ergotropowej12 funkcjonowania organizmu, układ limbiczny odgrywa też pewną rolę w regulacji seksualnej mającej miejsce we śnie (a więc w fazie trofotropowej funkcjonowania organizmu człowieka). Modyfikuje i osłabia we śnie dążenia popędowe, lęki i obciążające wspomnienia (Orthner, 1976), co umożliwia człowiekowi zachowanie większego stopnia swobody w fazie czuwania. To stwierdzenie, wysunięte początkowo przez psychoanalityków, zdaje się znajdywać potwierdzenie w nowszych badaniach elektrofizjologicznych nad funkcjonowaniem mózgu człowieka we śnie.

Wrażliwość okolic układu limbicznego regulujących czynności seksualne zmienia się w zależności od aktywnego stanu pobudliwości lub zaspokojenia seksualnego. Wrażliwość ta zwiększa się w miarę czasu trwania wstrzemięźliwości seksualnej, natomiast obniża się po orgazmie. Kastracja obniża wrażliwość tych okolic, natomiast podawanie androge- nów wzmaga na nowo ich wrażliwość. Faza ergotropowa – faza czynnego funkcjonowania organizmu.