Pleśniawica

Niektórzy polecają też pędzlowanie lub płukanie jamy ustnej roztworem antybiotyków, np. penicyliny prokainowej ze streptomycyną, aureo- myc^ny itd. W przypadkach o ciężkim przebiegu poleca się leczenie ogólne antybiotykami o szerokim wachlarzu działania. Pożywienie powinno być płynne i chłodne.

Pleśniawica (moniliasis, sooi) występuje głównie w okresie wczesnego niemowlęctwa. W innych okresach życia zjawia się wyjątkowo rzadko ma to miejsce w przypadkach daleko posuniętego wyniszczenia lub długotrwałego leczenia antybiotykami doustnie. Pleśniawicę wywołuje grzybek — Candida albicans (Monilia albicans, Oidium albicans), który normalnie nie znajduje w jamie ustnej warunków do nadmiernego rozwoju. W warunkach sprzyjających (odczyn kwaśny w jamie ustnej z powodu skąpej ilości śliny lub zmian zapalnych, naruszenie równowagi drobnoustrojowej wskutek leczenia antybiotykami, osłabienie odporności ogólnej), o które łatwiej we wczesnym niemowlęctwie, grzybek tworzy na śluzówce jamy ustnej i języka rozległe, perłowobiałe lub żółtawe kolonie, stopniowo zlewające się. Po usunięciu nalotu powierzchnia błony śluzowej jest zaczerwieniona. Błona śluzowa w ogóle wykazuje suchość i zapalenie nieżytowe. Inwazja pleśniawek w głąb do przewodu pokarmowego jest powodem długotrwałych biegunek opornych na typowe leczenie, natomiast inwazja do oskrzeli i płuc •— grzybicy układu odde-chowego (p. rozdział „Grzybice”).

Leczenie polega na pędzlowaniu jamy ustnej środkami alkalizu- jącymi lub grzybobójczymi: