Organizacja Kongresu część 2

Potrzebę innego podejścia do organizacji Kongresu dostrzega od lat wiele osób związanych z RI i samo jej kierownictwo. W tej sytuacji zebrani sekretarze narodowi w Lizbonie zwrócili się z prośbą o ocenę wszystkich dotychczasowych kongresów i konferencji regionalnych. Przedstawiony przeze mnie dokument „Introductory comments on Frequencies and quality of congress, regional and other meetings of Rehabilitation International” na kolejnym zebraniu sekretarzy narodowych w Londynie (1986), choć spotkał się z żywym zainteresowaniem zebranych przedstawicieli Europy, nie zwrócił większej uwagi kierownictwa RI. Ze zdumieniem przyjąłem w sierpniu tego roku list pani S. Hammerman proponujący mi uaktualnienie opracowania i ogłoszenie go w „Rehabilitation Review”.

Jak już wspomniałem Kongres miał charakter międzynarodowy. Brało w nim udział 84 państwa. Stało się to możliwe przez pomoc finansową komitetu organizacyjnego dla przedstawicieli niektórych organizacji afiliowanych do RI. W przypadku państw socjalistycznych organizatorzy pokrywali hotel, wpisowe i „kieszonkowe” na zasadzie zobowiązania się do pokrycia kosztów udziału kolegów z Japonii w przyszłych naszych imprezach. Umowa objęła po dwóch przedstawicieli z każdego państwa (NRD, Czechosłowacja i Węgry, na okres Kongresu i Walnego Zgromadzenia RI, tj. na 10 dni łącznie. Wyjątkiem było TWK (3 osoby) w związku z moim pokongresowym udziałem w Seminarium zorganizowanym przez Stowarzyszenie Warsztatów Pracy Chronionej i Wydziały Socjalny Uniwersytetu w Nagoya, Strona japońska wyraziła chęć wzięcia udziału w konferencji w 1990 r. Na tę koncepcję wyraziliśmy zgodę.

Przed i po Kongresie miały miejsce spotkania i konferencje specja- Istyczne zorganizowane przez japońskie placówki naukowe i RI. Brały w nich udział osoby zaproszone przez .stronę japońską i w niektórych przypadkach przez RI.