1
1
2
2
3
3
4
4
5
5
 
 

OGÓLNE UWAGI O BIORYTMICE

Badania nad biorytmiką znalazły się w kręgu zainteresowań myślicieli już w czasach antycznych oraz średniowieczu, przy czym powstałe wtedy koncepcje przetrwały do pierwszej połowy XIX wieku.

Druga połowa XIX stulecia przyniosła zróżnicowany rozwój wyobrażeń o biorytmice. Rozwój biochemii, psychologii i fizjologii znalazł swe odbicie w chronobiologii. Już w 1888 r. Glass i Lange zajęli się okresowymi wahaniami wydolności psychicznej. Badania w tym kierunku kontynuował Voss (1899). Pod koniec stulecia odnotowano dalszy postęp w badaniach nad biorytmiką. Kirn (1878) i Pilcz (1901) podjęli studia, z klinicznego punktu widzenia, nad periodycznym przebiegiem różnych schorzeń. Kraepelin (1909) pracował nad zmiennymi fazami przebiegu psychoz. Dalsze publikacje z tego zakresu opracowali: Petren (1908), Bleuler (1911), Urstein (1913), Philpott (1932), Georgi (1944, 1947).

W latach 1924- 1931 Hans Berger przeprowadzał badania pierwszych zapisów elektroencefalografu (EEG – Gloor, 1969). W tym samym czasie Gamper (1926) odkrył w pniu mózgu struktury zawiadujące biorytmami. Lord Adrian (1936) przeprowadzał badania w dziedzinie neuro- fizjologii. W roku 1935 Loomis wraz ze swymi współpracownikami przedstawił pierwsze wykresy EEG (obrazujące głębokość snu). W trzy lata później szczegółowo opisano periodycznie powtarzające się stadia głębokiego snu. W roku 1935 utworzono w Roneby (Szwecja) pierwsze Międzynarodowe Towarzystwo do Badań Rytmów Biologicznych (International Society for the Study of Biological Rhytmus). W roku 1942 Demsey i Morison odkryli w środkowym wzgórzu neuroanatomiczne struktury odpowiedzialne za neurohormonalne sterowanie procesami przebiegającymi okresowo w organizmie oraz za synchroniczny przebieg faz głębokości snu. Wkrótce potem Magoun i Rhines (1946) odkryli w dolnej części pnia mózgu struktury hamujące. Walter Hess przeprowadzi! w latach 1924- 1954 badania górnej części pnia mózgu: odkrył on struktury nerwowe {reagujące na bodźce różnego rodzaju i wielkości), które synchronizowały i desynchronizowały biorytmy. W roku 1949 Moruzzi i Magoun odkryli aktywizującą funkcją dolnej części tworu siatkowatego.

About The Author

admin

Leave a Reply