MIESIĄCZKA

Stwierdzenie, że istotą miesiączki nie jest powtarzające się okresowo krwawienie z narządów rodnych, ale że objaw ten stanowi tylko zakończenie różnych zjawisk czynnościowych, zachodzących poza macicą, głównie w jajnikach i w przednim piacie przysadki mózgowej, zadecydowało o zaliczeniu miesiączki do tych urządzeń przyrody, których zadaniem jest utworzenie jak najlepszych warunków dla rozrodu, a tym samym i dla utrzymania gatunku. Z tych względów wydaje się słuszne zastąpienie przestarzałej nazwy „miesiączki“ i poprzedzających ją zjawisk fizjologicznych terminem „cyklu miesięcznego“ na określenie periodycznych zmian, których czas trwania wynosi zwykle 28 dni i których ostatnim etapem jest krwawienie z macicy.

Zaburzenia cyklu miesięcznego przejawiać się muszą z natury rzeczy w nieprawidłowym przebiegu miesiączki, gdyż wystąpienie jej w normalnym czasie i z normalnymi objawami dowodzi sprawności i właściwego współdziałania wszystkich narządów, od których cykl miesięczny zależy.

Przypisywanie wyłącznie jajnikom nieprawidłowości, jakie towarzyszą pojawianiu się miesiączki, byłoby błędem. Upośledzenie działania dokrewnego gruczołów płciowych, czyli tzw. icti niedomoga, jest wprawdzie czynnikiem odgrywającym w powstawaniu miesiączkowych zaburzeń ważną rolę, istnieje jednak wiele stanów patologicznych odpowiedzialnych za ich powstawanie a nie mających podłoża hormonalnego.