Leczenie klasyczne w Candida
W leczeniu klasycznym lekiem był dotychczas jod i jego przetwory, obecnie profilaktycznie i leczniczo stosuje się w zakażeniach Candida albicans mykostatynę, antybiotyk o działaniu fungistatycznym (1-0-0— 2-0-0 -0-0-0 j. na kg ciała na dobę). Leczenie daje dobre wyniki, nie zabezpiecza jednak przed nawrotami zakażenia. Najlepsze jej działanie jest w przewodzie pokarmowym, w związku z wysoką koncentracją leku, spowodowaną złym wchłanianiem się z przewodu pokarmowego. W uogólnionych zakażeniach grzybem Candida albicans poleca się stosować amphotericin B.
Pądzlowanie śluzówek 1—.2% fioletem goryczki, l°/o zielenią brylantową, boraksem z gliceryną doprowadza do ustąpienia powierzchownych zmian grzybiczych.
W porównaniu z drożdżycą, wywołaną przez Candida albicans, inne schorzenia grzybicze w wieku dziecięcym odgrywają tylko podrzędną rolę.
Promieniowce — z których beztlenowiec Actinomyces bovis, stosunkowo częsty saprofit śluzówek jamy ustnej, o potencjalnych patogennych własnościach, i tlenowiec Nocaidia asteroides (wykazujący zawsze wysoką patogenność) — wywołują schorzenie, charakteryzujące się tendencją do tworzenia nacieków, zwłóknień i przetok.
– a) szyjno-twarzowa: grzyb dostaje się w tej postaci przez próchnicze zęby lub śluzówkę jamy ustnej względnie gardła. Stąd przechodzi na części miękkie okolicy podszczękowej, język, a niekiedy na kości .szczęki. Charakterystyczne dla tej postaci są przetoki w okolicy podszczękowej
– b) brzuszna: najczęściej zmiany umiejscawiają się w okolicy wyrostka robaczkowego, stąd proces może się przenieść na powłoki brzuszne, a także na otoczenie
– c) promieni ca klatki piersiowej: w oskrzelach i w tkance płucnej. Z płuc proces może przenieść się na opłucną i ścianę klatki piersiowej, a także na osierdzie. Objawami klinicznymi są: kaszel, duszność, gorączka, utrata wagi, krwioplucie.
