Leczenie dławca błoniczego

W przypadku porażenia podniebienia miękkiego po-żywienie powinno być papkowate z wyłączeniem płynów. W razie porażeń mięśni przełyku żywienie odbywa się przez sondę. Poza tym w przypadkach porażeń błoniczych stosujemy strychninę, witaminę Bi, lekki masaż, elektryzację i leżakowanie na otwartym, świeżym powietrzu. W razie ujawnienia się porażeń mięśni oddechowych nie należy zwlekać z umieszczeniem chorego w komorze ciśnień wyrównawczych (tzw. żelazne płuca). Również ważne jest zapobieganie wystąpieniu zapaleń płuc przez wysokie ułożenie chorego, niedopuszczenie do zachłystywania się itd.

Leczenie dławca błoniczego powinno być od początku prze-prowadzane na oddziale, ponieważ w porę zaczęte racjonalne leczenie surowicą przeciwbłoniczą oraz środkami dodatkowymi (antybiotyki, środki uśmierzające, wykrztuśne, krążeniowe) pozwala zazwyczaj uniknąć zabiegu (intubacji lub tracheotomii) dla ratowania życia. Wychodząc z założenia, że duszność w dławcu zależy nie tylko od mechanicznego zwężenia dróg oddechowych, ale związana jest także z odruchowym kurczem mięśni krtani, stosuje się środki uspokajające (brom, luminal), dzięki którym wraz ze zmniejszeniem się ogólnej pobudliwości poprawia się i oddychanie. Dziecko cierpiące na duszność powinno być umieszczone w dobrze wietrzonym pokoju, w którym powietrze ma odpowiednią wilgotność. Najlepiej jest dobrze okryte dziecko wysoko ułożone trzymać przy otwartym oknie. Dziecko musi być pod stałą obserwacją, by w razie konieczności dokonania zabiegu uchwycić najodpowiedniejszy moment. Wskazaniem do zabiegu są: sinica z odcieniem bladawym, intensywna praca mięśni oddechowych pomocniczych, pulsus paradoxus i inne. Z zabiegów wchodzi w rachubę intubacja albo tracheotomia. Intubacja jest zabiegiem bezkrwawym (O’Dwyer, 1885 r.) i polega na wprowadzeniu do krtani rurki metalowej pozłacanej lub ebonitowej, która kształtem odpowiada wewnętrznym warunkom anatomicznym krtani. Niebezpieczeństwo intubacji polega głównie na możliwości powstania odleżyn, w następstwie których dochodzi do zbliznowacenia i zwężenia krtani. Tracheotomia jako zabieg krwawy wykonywana jest albo wtedy, gdy intubacja zawodzi, albo jako zabieg pierwotny. U dzieci stosuje się tracheotomię dolną, która polega na przecięciu tchawicy poniżej węziny gruczołu tarczowego i założeniu specjalnej rurki umożliwiającej oddychanie. Niebezpieczeństwo tracheotomii polega na możliwości krwawień w czasie zabiegu oraz po wyjęciu rurki, jak również łatwo dołączających się powikłań ze strony płuc (odoskrzelowe zapalenie płuc). W przypadku utrzymującej się duszności po tracheotomii należy się liczyć z procesem głębiej zstępującym, co niewątpliwie rokuje bardzo źle. Ostatnio dokonuje się usuwania błon przez ich odsysanie.