CHEMIOPROFIAKTYKA
Ustalenie wskazań do chemioprofilaktyki jest przedmiotem opracowań wielu autorów. Według Eickhoffa [5] istnieją 4 jej rodzaje:
– 1. Krótkotrwała ochrona przed określonym zakażeniem (1-72 h) jest uzasadniona i skuteczna tak długo, jak długo drobnoustrój nie stanie się oporny na profilaktycznie stosowany antybiotyk. Przykładem może być profilaktyka rzeżączki u noworodków, chemioprofilaktyka w przypadkach zakażeń kontaktowych paciorkowcowych i meningokokowych, obejmujących całe rodziny,
– 2. Długotrwała ochrona przed określonym zakażeniem (tydzień lub dłużej) – jest skuteczna tytko wtedy, gdy wiadomo, że drobnoustrój nie stanie się oporny, np. długotrwałe podawanie penicyliny w zapobieganiu zakażeniom paciorkowcowym. '
– 3. Krótkotrwała ochrona przed różnymi zakażeniami (1-72 h) – che mioprofilaktyka tego rodzaju jest często mniej skuteczna, stosowana jednak z powodzeniem w zakażeniach szpitalnych. '
– 4. Długotrwała ochrona przed różnymi zakażeniami (tydzień lub dłużej) – w tej grupie nie-można liczyć na powodzenie chemioprofilaktyki. Kategoria ta obejmuje chorych z głębokimi zaburzeniami mechanizmów obronnych (compromised host) narażonych na zakażenia różnymi Gram-dodatnimi i ujemnymi bakteriami, często opornymi na różne antybiotyki równocześnie.
