Anatomia patologiczna grypy
Anatomia patologiczna. Charakterystyczne dla grypy zmiany anatomo- patologiczne ograniczają się głównie do dróg oddechowych. Błona śluzowa wykazuje silny odczyn zapalny z wysiękiem surowiczym, niekiedy z wybroczynami krwawymi. Nabłonek rzęskowy ulega złuszczeniu aż do błony podstawowej. W oskrzelikach gromadzi się niekiedy wysięk pod postacią błon. Dalsze zmiany anatomiczne są uzależnione od rodzaju i lokalizacji wtórnego zakażenia. Najczęściej dochodzi do drobnoogni- skowego zapalenia płuc. Co dotyczy zarazków będących przyczyną wtórnych zakażeń, to należy wymienić dwoinkę zapalenia płuc, paciorkowce, gronkowce, hemophilus influenzae itd.
Objawy chorobowe. Na obraz chorobowy grypy składa się działanie samego wirusa, najbardziej uchwytne w początku choroby, oraz z reguły współdziałanie wtórnych zakażeń, które ujawniają swe działanie szczególnie w drugim okresie choroby, prowadząc do mniej lub bardziej niebezpiecznych powikłań. Po krótkim 1—3 godzinnym okresie złego samopoczucia choroba rozpoczyna się nagle dreszczami i wysoką gorączką. W krótkim -czasie dołączają się i inne objawy, jak ból głowy, bóle w krzyżu i kończynach, zawroty głowy, uczucie ogólnego „rozłamania”. U małych dzieci początek choroby objawia się nierzadko drgawkami, wymiotami lub luźnymi stolcami. Po kilku godzinach od początku 'choroby zjawia się ból gardła połączony z wysychaniem oraz suchy kaszel, zwykle bardzo męczący. Krwawienia z nosa, niekiedy dość uporczywe, są częste, w niektórych epidemiach szczególnie częste. Gorączka zwykle początkowo wysoka, po 2—3 dniach opada do stanów podgorączkowych, które trwają zwykle do 5—7 dnia choroby nierzadko jednak stany podgorączkowe utrzymują się do 2 tygodni. Niektóre epidemie charak-teryzują się dwoma szczytami gorączki w odstępie 2—4 dni.
